Na een ” vliegensvlugge” reis, weer gearriveerd in Thailand. We zijn hier bereikbaar onder telefoonnummer +66-867879522. (denk eraan dat het in Thailand 6 uren later is…)
Na een rustige vlucht met Air Berlin, zijn wij om 10 uur geland in Bangkok, waarna we na de pascontrole direct een taxi hebben genomen naar Ayutthaya.
Onderweg wees de taxichauffeur lachend naar weerskanten van de straat en vertelde hoe hoog het water gestaan had tijdens de overstromingen; tja Thai zijn zo’n ellende alweer snel vergeten.
De taxichauffeur wist de weg uit zijn hoofd en kende de “floating market’ die vrijwel in dezelfde straat lag als het Baan Thai House, onze bestemming en tevens de stalling van onze fietsen.
Voordat hij weer terug zou rijden, wilde hij eerst nog een tempel bezoeken in Ayutthaya.
Aangekomen in het Baan Thai House wachtte ons een hartelijk ontvangst door de beide eigenaressen Leena en Bun-ga.
We kregen ditmaal bungalow nr. 6, deze hadden we nog niet gehad.
Pas nadat we een rondje door de accommodatie hadden gelopen, werd ons het effect van de overstromingen duidelijk.
Het water niveau had een hoogte van 2m bereikt en was, zo hoorden wij, vanaf vanaf 3 uur in de nacht, binnen 3 uren 1 meter gestegen; dat geeft weinig tijd om alles in veiligheid te brengen.
De schade door het water was enorm en na 2 maanden hoog water, moesten veel elektrische apparatuur zoals airco’s het ontgelden.
Tevens was vrijwel alle beplanting verdwenen en veel bomen en struiken ontbladerd; een kale boel ten opzichte van de weelderige plantengroei van weleer.
Men had echter al alle huisjes van binnen en van buiten geverfd, meubilair hersteld, airco’s vervangen, planten en bomen geplant en de modder verwijderd.
Op de foto’s kan men zien hoe hoog het water gestaan heeft en de plantengroei vergelijken met foto’s van eerdere jaren.
Onze fietsen hadden weinig geleden door de overstromingen omdat deze door het personeel op de 1ste verdieping van een villa geplaats zijn.
Enkel de banden oppompen en klaar. (de eerste vloog mij echter gelijk om de oren…)
Na 3 dagen Baan Thai House en acclimatiseren aan het andere klimaat, zijn we met de nachttrein naar het Noord Oosten van Thailand, naar Khon Kaen gereist.
We arriveerden (gelukkig met een vertraging van anderhalf uur) om half zeven in Khon Kaen en namen intrek in het ‘Charm Boutique Resort‘ zo’n 5km uit het centrum.
Een mooi resort, maar vanwege de afstand naar het centrum, niet de beste keuze.
Khon Kaen is een stad in de Isaan, de armste en droogste streek van Thailand. Overigens zo groot als een tiental keren Nederland.
Zeer veel mensen uit de arme Isaan, gaan voor de kost werken in het vaak 7 à 800km verwijderde Bangkok om daar als taxichauffeur of in de fabrieken hun geld te verdienen voor de familie. Ook de meeste meisjes die in Bangkok en Pattaya die in de prostitutie werken, komen uit de Isaan of worden daar geronseld.
Ons fietsavontuur zou deze vakantie alleen maar de Isaan voeren.
In elke stad zoeken we tijdens het vallen van de avond steeds het stadspark op, om daar te genieten van de Thaise sfeer, met opzwepende aerobic muziek, sportende Thais en veel eetstalletje; dit laatste is iets dat wij wel kunnen waarderen.
In Khon Kaen startte onze eerste fietstrip van 85km en met wind tegen, was dit gelijk een uitdaging.
Eindbestemming was de stad Kalasin.
Bij aankomst in Kalasin kozen we tijdens het langsrijden voor het Rimpao hotel.
Niet het hotel met de beste recensies, maar wel het beste dat in deze streek te krijgen is.
Tijdens onze stadsverkenning wandelden wij langs vele scholen die juist geëindigd waren en waar de kinderen met kleine busjes naar huis worden vervoerd.
Hier kon men duidelijk zien dat deze streek veel armer was, doordat veel kinderen geen schoenen droegen, of hun schoolkleding een wasbeurt kon verdragen.
Tientallen eetkraampjes aan de uitgangspoorten van de scholen of langs de weg met rijen kinderen en de vele busjes en trucks zorgen voor een drukte van jewelste.
Via het stadpark zijn wij teruggelopen naar het Hotel om aldaar te eten.
In de vroege ochtend vertrokken we van Kalasin naar Roi et (49km) onder een bewolkte hemel en een temperatuur oplopend van 21 tot 25 graden; dus het ideale fietsweer.
Eindpunt in Roi et was het Mai Thai hotel.
Roi et heeft vele bezienswaardigheden, waaronder het hoogste staande Boeddhabeeld van Thailand (68m) en een mooi park in midden van de stad, geheel omringd door water.
Maar omdat de zon zich niet liet zien en soms zelfs een druppeltje regen viel, hebben we hiervan weinig foto’s gemaakt.
Terwijl het begon te druppelen, zagen we aan de bussen met schoolkinderen dat hier nog iets te beleven was; een aquarium dat aan het water bij het park lag; entree gratis, dus ook een ideale plek voor de Hollandse toerist.
Roi Et was een kleine stad en dus waren alle bezienswaardigheden makkelijk te voet af te leggen.
In Roi Et hebben we nog rustig ontbeten in het hotel, waarna we naar het slechts 45km verwijderde Mala Salakham zijn gefietst, wederom met vele wolken aan de hemel.
Langs de weg zagen we vele steenfabrieken, of noem het maar steenbakkerijen.
De lemen ongebakken stenen werden eerst gedroogd in de zon waarna deze gebakken werden.
De ovens waren constructies waarbij zaagsel als brandstof diende en de smeulende ovens tot ver in de omtrek te ruiken en te zien waren.
In Mala Salakham viel onze keuze op het Vasu hotel, vrijwel aan de hoofdweg van de stad.
Een grote keuze aan hotels is in deze streken niet en westerlingen zijn hier zeldzaam en zodoende de prijzen erg laag.
Men ziet dan ook in de meeste hotels versleten meubilair, vlekken in de vloerbedekking, verweerde spiegels en zeer oud sanitair, maar in deze arme streken, kun je ook niet meer bieden en zodoende is heerlijk warm water en schoon beddengoed en vriendelijk personeel voor ons voldoende.
Bij aankomst in het hotel en na invullen van het check-in formulier zei een nichterige hotelboy ‘she said she loves you’ en wees op een Thaise meid achter de balie.
Hierop zei een andere jongen die de fietstassen droeg ‘No, No!’ en wees op Wilma die nog buiten bij de fietsen stond.
Mala Salakham is ook een van die steden waarbij de tijd reeds vele jaren stilstaat. (op de vele winkels met mobieltjes na).
Een treinstation is er niet en zodoende is het busstation in het centrum van de stad het centrale punt.
Van Mala salakham in de vroege ochtend naar het 79km verderop gelegen Ban Phai, een stad die ligt aan de Northern Railway.
Geen ontbijt in het hotel, maar een tosti bij de 7-eleven liet ons geen kostbare tijd verliezen.
Een langs de weg voor 10 Bath gekochte watermeloen hebben we tijdens een tussenstop verorberd.
Langs de weg werden ook regelmatig aardappelachtige knollen verkocht, maar een naam kennen we niet hiervan.
In Ban Phai aangekomen was de keuze gevallen op het Impawa hotel, een zeer goede keuze, of beter gezegd ook een van de weinige keuzes.
Een zeer exclusief hotel dat men niet zou verwachten in deze stad.
In deze stad hebben wij de Thaise eetstalletjes links laten liggen en zijn in een primitieve KFC gaan eten.
Primitief, omdat men geen balie had om te bestellen, maar men een kaart kreeg waarvan men een keuze kon maken en na een tijdje iemand een tablet met de bestelling kwam brengen. Het was er superdruk en dat gaf aan dat dit het enige fastfood restaurant in de stad was.
In deze stad was verder niks of weinig te beleven en zodoende is het fototoestel in het etui gebleven.
Er waren 2 opties om verder te reizen; namelijk via een tussenstop naar Bua Yai (83km) en dan verder naar Chaiyaphum (54km) of rechtstreeks naar Chaiyaphum. (100km)
We kozen voor deze laatste optie, omdat we gezien hadden dat in Chaiyaphum een feestweek was ter ere van de oprichter van de stad.
Wederom vertrokken met een paar druppeltjes regen en een tosti als ontbijt, gingen ons de 100km goed af, ondanks dat het de laatste 30km op en af ging.
Dit landschap leek veel op de omgeving boven Kanchanaburi, temeer omdat hier ook overal suikerriet verbouwd werd en zelfs met de hand geoogst werd.
Aangekomen in de stad bleek inderdaad feest en vele straten ontoegankelijk vanwege de braderie, maar we moesten er wel doorheen, omdat ons hotel anders onbereikbaar was.
Het hotel, of beter gezegd het Siam River Resort was super, mooie kamer met balkon op loopafstand van het feestgebeuren en een zwembad.
Na een douchebeurt zijn we gelijk over de enorm grote braderie cq kermis gelopen.
Van heinde en verre kwamen Thais op dit evenement af en zodoende was het enorm druk in alle straten.
Na een douchebeurt zijn we gelijk over de enorm grote braderie cq kermis gelopen.
Van heinde en verre kwamen Thais op dit evenement af en zodoende was het enorm druk in alle straten.
Gelukkig heeft Wilma mij ervan weerhouden om niet alles te kopen wat er lekker uitzag.
Desondanks droegen we menige draagzak met cake, koekjes, custard gebak, sesam repen, flesjes met vers uitgeperste mandarijnen, ‘Berliner bollen, popcorn, handgemaakte lollies en kletskoppen naar ons hotel. Om een indruk van dit festijn weer te geven, heb ik vele foto’s gemaakt voor op de site.
Het ontbijt in dit hotel was net als het avondeten daags tevoren niet geweldig en alleen het heet water voor de oploskoffie was warm.
We zijn daarom nog enkele keren over de braderie gelopen om daar iets aan de kraampjes te eten.
Op te terugweg zagen we dat nabij het hotel bouwvakkers bezig waren met beton storten van een muur, op teenslippers in plaats van werkschoenen…
Vanuit het Siam River Resort naar Nakhon Ratchasiima was 125km en zodoende hadden we een resort ongeveer op de helft van de weg als verblijf gekozen, namelijk het Supalai resort.
Om 6:30uur op de fiets en een wolkenloze hemel betekende een warme uitputtende rit van pakweg 65km.
Zodoende geen ontbijt in het hotel (dit was toch niet veel soeps) maar yoghurt met tosti bij de 7-Eleven.
De temperatuur steeg al gauw tot boven de 30 graden en toen wij op onze eindbestemming aankwamen bleek in de verre omtrek van het Supalai resort niks te bekennen behalve kraampjes met watermeloenen.
Na aankoop van een watermeloen besloten we door te rijden naar Nakhon Ratchasima alwaar een 5 sterrenhotel op ons wachtte; het Dusit Princess Korat Hotel.
Na 90km kreeg ik het zeer zwaar, bij een temperatuur van 34 graden werd ik (Henk) mijn warmte niet meer kwijt en zag uit alsof ik in de hel geblazen had.
De watermeloen kon daaraan ook niet veel wijzigen. Gelukkig lazen we op een bord dat een tankstation inclusief 7-Eleven slechts 5km verwijderd was.
Nog 4, nog 3, nog 2, nog 1 km en jawel hoor daar stonden we voor het tankstation…. in aanbouw.
De 7-eleven was nog niet ingericht, alleen Amazon leek al geopend.
Een verkoelende smoothie dan maar, maar helaas deze was ook nog niet geopend.
Totdat een vriendelijke Thai ons kwam vragen wat wij wilden hebben.
We kregen 2 smooties (Heerlijk) en zoals later bleek, GRATIS! (waarschijnlijk omdat ze medelijden hadden met een oververhitte ‘Farrang’)
Na deze afkoeling bleken de laatste 20km een peulenschil en stonden we voor het 5 sterren hotel, waar waarschijnlijk niet veel fietsende gasten arriveren.
Een prachtige kamer op de 6de verdieping en ‘s avonds een barbecue, compleet met kreeft, krab, oesters, en alle soorten vlees en met een zeer uitgebreid assortiment aan voor en nagerechten hebben de calorieën snel aangevuld, welke we op de heenweg kwijt waren geraakt..
Ondanks dat in Nakhon Ratchasima weinig te beleven valt, hebben we 3 nachten in dit hotel geboekt, om lekker te ontspannen aan het zwembad en te eten.
Vanuit Nakhon Ratchasima naar Ayutthaya was het 250km, waarbij we geen zin hadden om dit stuk (waar we enkele jaren geleden ook al waren) te fietsen en zodoende hebben we treinkaartjes gekocht naar Ayutthaya (3de klas Rapid trein voor 89 Baht per persoon, omdat de 3de klas wagons zich kort bij de 1ste wagon met de fietsen bevinden)
Op 25km afstand van ons hotel bevind zich de dierentuin van Nakhon Ratchasima oftewel van Korat en met de fiets (zonder bagage) is dat een leuke trip.
De weg erheen gaat glooiend omhoog en na 1 uurtje fietsen stonden we voor de ingang van de Zoo.
Voor buitenlanders bedraagt de entree 100 baht en voor de Thais 70 baht, dus niet veel verschil.
Bij de ingang aangekomen dachten we dat we alleen waren, maar bij een grotere ingangs 1 km verder stonden vele bussen met joelende schoolkinderen, allemaal met hun eigen schoolkleding, voor elke school een andere tenue en kleur.
Bij de ingang van de zeehondenshow, zat een zeer lange rij met kinderen gedisciplineerd in de rij te wachten totdat de voorstelling begon, dus voor ons geen kans om dit ook mee te maken.
Deze dierentuin was gigantisch groot, dus vele malen Gaia Zoo, maar slecht onderhouden en daarom stonk het op veel plaatsen en was, wat water zou moeten zijn in de kooien, een groene drap.
Vanwege de grootte kon men fietsen huren voor 30 baht en zelfs golfkarretjes zagen we rijden.
Personeel was alleen te bekennen bij de standjes met drinken en snoepgoed.
Tevens was erg jammer dat vrijwel alles in Thais geschreven stond en zodoende moesten we vaak raden om welk dier het ging.
Ondanks dat, toch nog enkele mooie foto’s kunnen maken.
De weg terug naar het hotel ging bijna vanzelf.
Voor 8 bath hebben we de volgende dag de bus naar het centrum van de stad met een groot winkelcentrum genomen; een trip van 1 uurtje, die door de hele stad reed.
Je betaald altijd 8 Baht bij uitstappen aan de chauffeur, onafhankelijk de afstand.
Na terugkomst in het hotel, een koele duik in het zwembad, waar we een Nederlander leerde kennen die ons aansprak en zijn verhaal deed over zijn Thaise vriendin die hij 5 dagen geleden had leren kennen.
Zoals zoveel westerse mannen was hij verliefd geworden op een 10 jaar jongere meid (met kind van 7) die hij (zonder kind ?!!) mee naar Nederland wilde nemen en waarbij hij ons vroeg om onze mening…..
De volgende dag hebben we de trein naar Ayutthaya genomen.
In de trein wordt door verkopers op en af gelopen om fruit, gebakken rijst, gegrilde kippensoep, koffie en fris te verkopen, dus verhongeren doe je daar niet.
In ayutthaya hadden we een kamer in het Krungski River hotel geboekt (om daar ‘s avonds een lekkere visschotel te eten) waarna we een dag later zouden arriveren in het Baan Thai House om de fietsen achter te laten en afscheid te nemen van de vriendelijke eigenaars.
Bij het Tesco Lotus winkelcentrum kregen we gratis onze fietsen gepoetst, zodat deze na wat oliën weer onder zeil kunnen voor de volgende vakantie.
Op maandag zijn we met een taxi om 11 uur vertrokken naar Bangkok, waar we een hotel geboekt hadden midden in Chinatown.
Aangezien die dag tevens het Chinees Nieuwjaar gevierd wordt, zou dit een spannende belevenis worden.
Bij aankomst in Chinatown waren vele wegen afgezet en kon de taxi niet verder.
We zijn daarom de laatste 500 meter te voet gegaan en dat viel niet mee doordat al veel publiek langs de weg stond en wij elk 2 fietstassen, de rugzakken en een schoudertasje moesten dragen.
Het hotel dat we geboekt hadden, lag in een steegje, midden in Chinatown, t.w. het Checkin Chinatown hotel.
Een kleine, maar zeer nette kamer op de 1ste verdieping, compleet met kitchenette.
We zijn na een douche gelijk de drukte van Chinatown in gedoken om de parade te kunnen zien.
Overal stonden eetkraampjes en om de 2 meter stond een politieagent voor de parade.
Iedereen stond langs de weg te wachten op het bezoek van prinses Sirikit met haar dochter Maha Chakri Sirindhorn.
We hebben na lang wachten en met de vlaggetjes die we in onze handen kregen geduwd, de hoogheden toegewuifd.
Het was inmiddels al laat en door de drukte waren alle eetkraampjes overvol en zodoende besloten we te gaan eten in het luxe Grand China Princes Hotel.
Op de 25ste verdieping hebben we heerlijk gegeten met een uitzicht over Bangkok.
Toen we na het eten met de lift naar beneden wilden, bleek deze niet in werking en zijn we met de trap oplaag gegaan.
Beneden aangekomen begrepen we waarom de lift niet werkte, want we liepen regelrecht tegen de beveiliging aan van het koninklijk gezelschap die op de 10de etage gegeten hadden en nu het hotel verlieten.
Zodoende toch nog de mogelijkheid om de hoogheden van kortbij te filmen.
We hebben op de voorlaatste dag nog een boot genomen op de Chao Phraya rivier om een tempel te bezoeken, maar bij aankomst begon het dusdanig te regenen, dat we een taxi terug naar het hotel hebben genomen; jammer…
Overigens voor 15 Baht per persoon per rit het goedkoopste en snelste vervoermiddel.
Ons hoogtepunt van de vakantie was toch de viering van het Chinese nieuwjaar in Chinatown, een beleving voor iedereen die van de oosterse cultuur houdt en geen last heeft van claustrofobie, want ondanks de brede straten kon men slechts schuifelen door de mensenmassa.
Maar die drukte was ook overdag langs de duizenden winkeltjes in smalle donkere steegjes en op 1ste en 2de verdiepingen.
Alles denkbare was er te koop en dan in het kwadraat.
Om de paar meter een eetstalletje waar natuurlijk de geroosterde eenden, haaienvinnen en ook de Chinese medicijnen en miljoenen kettingen, oorringen en prullaria niet ontbraken
Men kan zich niet voorstellen dat al deze waren nog allemaal verkocht moeten worden.
We hebben de Thaise keuken afgesloten met een gele curry en garnalen met rijst en als toetje een jonge kokosnoot gevuld met vruchten en ijs in het Chinatown hotel.
Zo, onze vakantie zit weer erop, morgenvroeg om 8:30uur de taxi naar het vliegveld en dan weer terug naar het koude natte Nederland….